ഏയ്

നിറനിലാവിയന്ന ആകാശത്തിനു കീഴെ, കരിമ്പനകള്‍ അതിരിട്ട പരുത്തിക്കാടിനും മഞ്ഞള്‍ക്കാടിനും ഇടയിലുള്ള ചെമ്മണ്‍പാതയില്‍ , മഞ്ഞള്‍ക്കാടിന്റെ ഇരുളു പറ്റി നടന്നു. അന്നാദ്യമായി പൗര്‍ണമിയോടു ദേഷ്യം തോന്നി. മനുഷ്യന്‍ തെറ്റിനും പാപത്തിനും ഇരുട്ട് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു... !

ഇവിടെയാണ്‌ അവള്‍ കാത്തു നില്‍ക്കാന്‍ പറഞ്ഞത്‌..,. നീണ്ടുനിവര്‍ന്ന്‍ പരുത്തിക്കാടും മഞ്ഞള്‍ച്ചെടികളും വേര്‍തിരിച്ചു പാത അങ്ങകലെ റെയില്‍വേപാളത്തിനടുത്ത്‌ അവസാനിക്കുന്നു. കാഴ്ചമറച്ച് മനുഷ്യനിര്‍മ്മിതമായ ഒന്നും തന്നെയില്ല, നിലാവിന്റെ ഒരൊഴിഞ്ഞ മൈതാനം പോലെ !

കരിമ്പനത്തലപ്പുകളില്‍ നിന്നും തെന്നിവീഴുന്ന നിലാവ് മഞ്ഞളരച്ചു പഞ്ഞിക്കായ്‌കളെ ഉമ്മവച്ച് കാറ്റിനൊപ്പം ഒഴുകിപരക്കുന്നു. ശംഖഗിരി കുന്നിനു മുകളിലെ മുരുകന്‍ കോവിലിലെ ഒറ്റവിളക്ക് ഖേദഭാവത്തില്‍ മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന ഏകാന്തതാരകം പോലെ. അവിടെ നിന്നും നോക്കിയാല്‍ സ്ഥലനാമത്തില്‍ പേരെടുത്ത മധുരമൂറും മാമ്പഴത്തോട്ടം കാണാമെന്ന് പേച്ചിയമ്മ പറഞ്ഞതോര്‍മ്മ വന്നു. ഇവിടന്നു എണ്‍പത്തിയാറ് കിലോമീറ്റര്‍ അപ്പുറമാണ് ആ സ്ഥലം, അപ്പൊ മാമ്പഴത്തോട്ടം കാണാന്‍ പറ്റുമോ ?

അകലെ ലോറിഡ്രൈവര്‍മാരുടെ കോളനിയിലെ കല്യാണ വീട്ടില്‍ നിന്നും ഉച്ചത്തിലുള്ള തമിഴ്‌പ്പാട്ട്, ആരോഹണവരോഹണ ക്രമത്തില്‍ വീശുന്ന കാറ്റിനൊപ്പം തുള്ളുന്നു.

"വസന്ത മുല്ലൈ പോലെ വന്ത് അസൈന്ത്‌ ആടും പെണ്പുറാവേ......."

"ഉന്‍ പേര്‍ എന്നാ ?" - പേച്ചിയമ്മയില്‍ നിന്നും അറിഞ്ഞതാണെങ്കിലും സംസാരം പിന്നെങ്ങനെ തുടങ്ങാന്‍ ?

"വസന്ത"
- തമിഴ്‌ മൊഴിയുടെ ലാളിത്യം.
മണ്ണിന്റെ മണവും കല്ലിന്‍റെ ദൃഡതയും !
പട്ടണപ്പരിഷ്ക്കാരത്തിന്റെ കൃത്രിമത്വം തൊട്ടുതീണ്ടാത്ത ദ്രാവിഡത്തനിമയുള്ള കാട്ടുപൂവ്‌ !

തായ് മാമനെ വിവാഹം ചെയ്തു അഞ്ചു വര്‍ഷമായും കുട്ടികളില്ലാത്തതിനാല്‍ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട തമിഴ്മുല്ല. അവന്‍ വേറെ എവിടെയോ മറ്റൊരു വിവാഹം കഴിച്ചു ജീവിക്കുന്നു എന്ന് ഊരിലുള്ളവര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. എന്നിട്ടും അവനെ മാത്രം സ്നേഹിച്ച്, അവനെയും പ്രതീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് ജീവിക്കുന്ന "ഊര്‍പത്തിനി." (പതിവ്രത) വെയിലേറ്റുണങ്ങിയ വെനീര്‍പാളികള്‍ വലിപ്പമനുസരിച്ച് അടുക്കിവയ്ക്കുമ്പോള്‍ പേച്ചിയമ്മ നിര്‍ത്താതെ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു വസന്തയെകുറിച്ചു...!

"വസന്ത സാപ്പിട്ടിയാ ? "

"സാപ്പിട്ടേന് " 

- അലക്ഷ്യമായ ഉത്തരം
.
മലനാടിന്റെ നാണം കുണുങ്ങികളെ പോലല്ല ദ്രാവിഡ മങ്ക !

"എന്നാ എനക്കില്ലിയാ ? :"

"ഉങ്കള്‍ക്ക് എതുക്ക് ? "

- അവളുടെ മറുപടിയില്‍ ചൂളിപോയി. ശരിയാണ് അവളെനിക്കെന്തിനു ഭക്ഷണം തരണം .

"ഉനക്ക്‌ എത്തന കുഴന്തൈ ? " - ജാള്യം മറയ്ക്കുവാന്‍ അറിയാതെ ചോദിച്ചു പോയി .

പണി നിര്‍ത്തി തുറിച്ചു നോക്കിയ അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഈറന്‍ ഞരമ്പുകള്‍ വേരോടി. ഒന്നും മിണ്ടാതെ ധൃതിയില്‍ അവള്‍ കരിമ്പനത്തണലിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ ഓര്‍ത്തൂ, ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല.

"എന്നാ നേത്ത് ഒന്നുമേ പേസവേയില്ലേ ? എന്നാ കോവമാ ? 

- പിറ്റേദിവസത്തെ എന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് ചിരിച്ചുകൊണ്ടൊരു മറുപടി പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ല.

"അപ്പടി ഒന്നും ഇല്ലൈ സാര്‍ , എനക്കു കോവം ഒന്നും വറാത് ."

"നെജമാ കോവം വറാതാ ? "  - സംസാരം നീട്ടികൊണ്ടു പോകാനായിരുന്നു എന്‍റെ ശ്രമം. മറ്റുള്ളവര്‍ പണിതിരക്കിലാണ് .

"നെജമാ കോപപ്പെടമാട്ടേന്‍ സാര്‍ "   - അവള്‍ വീണ്ടും ചിരിച്ചു .

"അപ്പടീന്ന ഉന്നൈ കോപപ്പട വയ്ക്കട്ടുമാ...? " 

- ചോദ്യം കേട്ട് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവള്‍ അട്ടിയിട്ട വെനീര്‍പാളികള്‍ എണ്ണിതുടങ്ങി .

" അപ്പടീന്ന ഉന്നൈ "ഏയ്‌" എന്നു കൂപ്പിടട്ടാ ? "

എണ്ണുന്നത് നിര്‍ത്തി അവള്‍ എന്നെ നോക്കി. ഇല്ല, കണ്ണില്‍ ഈറനോടിയ ഞരമ്പുകളില്ല.

"ഏയ്‌ "ന്ന്‍ യാരെ കൂപ്പിടുവാങ്ക ഉങ്കള്ക്ക് തെരിയുമാ..?"  - അവളുടെ ശബ്ദം മാറിതുടങ്ങിയോ ?

അറിയാം, "ഏയ് " എന്ന് ദ്രാവിഡ സുന്ദരികളെ അവരുടെ ' ആണ്‍പിറന്നോര്‍" മാത്രമേ വിളിക്കുവാന്‍ പാടുള്ളൂ.

"തെരിയാത്‌ "  - കള്ളം പറഞ്ഞു .

"ഒരു പൊമ്പളാട്ടിയ അവുങ്ക പുരുസന്‍ മട്ടും താന്‍ അപ്പടി കൂപ്പിട മുടിയും ."

"അപ്പടീന്ന എനക്ക് ഉന്നൈ ഏയ്ന്ന്‍" കൂപ്പിട മുടിയാതാ ? അപ്പടി ഉന്നൈ കൂപ്പിട യെനക്കു റൊമ്പ പുടിക്കുമേ .."

- അവസരങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുക അതിനെ പരമാവധി ഉപയോഗിക്കുക . മലയാളിയുടെ സ്വതസിദ്ധമായ കഴിവ്.

"വേണ്ടാം"
- അങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു എണ്ണിയടുക്കിയ വെനീര്‍കെട്ടുമെടുത്ത് കൂട്ടരുടെ അടുത്തേക്ക്‌ പോയി.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളില്‍ അവസരം കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ ഇതേ ചോദ്യം തന്നെ ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു തുറിച്ചു നോട്ടം അവള്‍ മറുപടിയാക്കി. ബാലിശമെങ്കിലും ആ കത്തിരി വെയിലില്‍ അതൊരു ആശ്വാസമായിരുന്നു. അങ്ങനെയൊരു ദിവസം....

" നാളെക്ക് എങ്ക പക്കത്തുവീട് തിരുമണം. എല്ലോരും അങ്കെ പോയിടുവാങ്ക. രാത്രിയിലെ നീങ്ക തനിയാ മഞ്ചക്കാട്ടുപക്കം വരുവീങ്കളാ ?"

- അവള്‍ പറഞ്ഞത്‌ വിശ്വസിക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല. പക്ഷേ വസന്ത ഇന്നു വരെയെന്നോട് തമാശ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. രാത്രിയില്‍ എല്ലാവരും കല്യാണവീട്ടില്‍ ആയിരിക്കുമ്പോള്‍ ഇവിടെ വരാന്‍ പറയുന്നത് തമാശയോ ?

"എതുക്ക് ?

- തിരിച്ചു നടന്ന അവളോട്‌ ചോദിച്ചു .

"വന്താല്‍ ഏയ്‌"ന്നു കൂപ്പിടലാം. യാര്‍ക്കും തെരിയവേണ്ടാം"


- തിരിഞ്ഞു നടന്നപ്പോള്‍ അവളുടെ പിന്നഴകിനെക്കാളും ആ പാദസര കിലുക്കമാണ് കൂടുതലിഷ്ടമായത്, താളത്തില്‍ ...!

ഉണങ്ങിനിന്ന പനയോലകളിലൊന്ന്‍ പരുത്തിച്ചെടികള്‍ക്കു മീതെ പെരുമ്പറ മുഴക്കി വീണു. പാതിരപക്ഷി ചിലച്ചുകൊണ്ടു പറന്നകന്നു. മഞ്ഞള്‍ക്കാടിനിരുളിലേക്ക് വീണ്ടും ഒതുങ്ങി നിന്നു. ദൂരെ തീവണ്ടിയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ്.

എതിര്‍വശത്തെ പരുത്തിക്കാടൊന്നുലഞ്ഞു; ഉള്ളൊന്നാളി. രാത്രി പരിചയമില്ലാ പരിസരം; മാനത്തിനു വിലപറയുന്ന നിമിഷം. തമിഴരുടെ കറുത്ത് തഴമ്പിച്ച കൈകള്‍ ഓര്‍ത്തു പോയി.
പരുത്തിചെടികള്‍ വകഞ്ഞു മാറ്റി ഒരു നിഴല്‍ പാതയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. നേരെ എന്‍റെ ദിശയിലേക്കാണ്. ഭയന്ന് വീണ്ടും ഇരുളിലേക്കുള്‍വലിഞ്ഞു. നേരിയ നിലാവില്‍ മനസ്സിലായി, ആണ്‍വേഷത്തില്‍ അവളാണ്.

അടുത്ത് വന്നു ഒന്നും മിണ്ടാതെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചു വലിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ മഞ്ഞള്‍ച്ചെടികള്‍ക്കുള്ളിലേക്ക് വേഗത്തില്‍ നടന്നു. തോട്ടത്തിനുള്ളില്‍ ഓരത്തായി കല്ല്‌ കൊണ്ട് ബഞ്ചു പോലെ കെട്ടിയിരിക്കുന്ന ഭാഗത്ത്‌ ചെന്ന് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ അണയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ എന്‍റെ മുന്നില്‍ നിലാപ്പൂക്കള്‍ പോലെ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ വിടര്‍ന്നു നിന്നു. നിശാഗന്ധിയുടെ ഉന്മത്തഗന്ധം ചുറ്റിലും.

"റൊമ്പ നേരമാച്ചാ ?" - കിതപ്പിനിടയില്‍ അവള്‍ അന്വേഷിച്ചു .

"ഇല്ല " - ശുദ്ധമലയാളമാണ് നാവില്‍ വന്നത്.

കുറച്ചു നേരം അവള്‍ എന്‍റെ കണ്ണില്‍ തന്നെ നോക്കി. പിന്നെ പരിസരബോധം വന്നപ്പോള്‍ എന്‍റെ കയ്യിലെ പിടിവിട്ടു. അപ്പോള്‍ മാത്രമാണ് അവളെന്നെ സ്പര്‍ശിച്ചിരുന്നുയെന്ന ഇന്ദ്രിയാറിവ് എനിക്കുമുണ്ടായത്. മൗനത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ ശ്വാസഗതിക്കൊപ്പം തിരക്കിട്ട് നീങ്ങി.

"അപ്പുറം...? " - അവള്‍ തിരക്കി .

ഇനിയെന്ത്‌, ഞാന്‍ ഉത്തരം തിരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

"ഉങ്കള്‍ക്ക് എന്നൈയ്‌ ഏയ്‌"ന്ന്‍ കുപ്പിടണ് മാ ? "   - മുല്ലപ്പൂ വാസനയുള്ള ചോദ്യം .

"അതെ എനിക്ക് നിന്നെ ഏയ്ന്ന്‍ വിളിക്കണം... അതുമാത്രമല്ല... അതു പിന്നെ...." 

- വാക്കുകള്‍ മടിഞ്ഞു നിന്നു.

"തെരിയും സാര്‍ , എല്ലോര്‍ക്കും വസന്താവേ പാക്കുമ്പോത് ഇത് താന്‍ സാര്‍ "ഏയ്‌ " മട്ടും അല്ലൈ. അതുക്ക് താന്‍ നാന്‍ ഉങ്കളെ ഇങ്കെ വര സൊന്നത്."

ഈ രാത്രിയില്‍ ഇവിടെ വരാന്‍ പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുള്‍ അറിയാന്‍ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ നിലാവ് ഓളം തുള്ളി.

"സാര്‍ , പേച്ചിയമ്മ സൊന്നത് മാതിരി എനക്കു കൊഴന്തൈയ്‌ പിറക്കല്ലൈയ് എന്ട്രതുക്കാക എന്‍ പുരുസന്‍ എന്നൈയ്‌ വിട്ടു പോകലെ. അവര് ഒരു ലാറിഡ്രൈവര്‍ , എപ്പോ വരുമ്പോതും എനക്ക് മല്ലികപ്പൂവും ജെലേബിയും വാങ്കീട്ടു വരുവാര്, ആനാല്‍ ഒരു നാള്‍ അവര് അന്ത "പെരുംനോയും " കൂട വാങ്കീട്ടു വന്തുട്ടാര്... അതിലെ മനമോടഞ്ചു താന്‍ അവര് ഇന്ത ഊരെയും എന്നെയും വിട്ടേ പോയിട്ടാര്... എനക്ക് തെരിയാത്‌, എനക്കന്ത നോയ്‌ ഇരുക്കുമാ ഇല്ലയാ... ആനാലും വാഴ്കിറെന്‍ ... വെട്ടിയാ ...."


മുല്ലപ്പൂ വാസന വീശിയകറ്റി വന്ന കാറ്റ് അവളുടെ തേങ്ങല്‍ നിറഞ്ഞ വാക്കുകളെ കാതിനുള്ളില്‍ തിരുകി കയറ്റി. നിറഞ്ഞു നിന്ന നിലാവ് കുറുകിയ പോലെ. അവളുടെ തമിഴ്‌വാക്കുകള്‍ ഇഴതിരിച്ചു മാതൃഭാഷയിലേക്ക് രൂപം മാറുമ്പോള്‍ , തളര്‍ന്നു ബഞ്ചു പോലെ കെട്ടിപൊക്കിയ കല്ലിന്മേലിരുന്നു പോയി.

"എന്ന സാര്‍ ഇപ്പൊ "എയ്ന്നു" കൂപ്പിട വേണ്ടാമാ ? തെരിയും സാര്‍ നോയ്‌ ഇരുക്കുണ് തെരിഞ്ചല്‍ കിട്ടകൂട യാരുമേ വരമാട്ടാങ്ക സാര്‍ . ആനാല്‍ ഇങ്ക യാരുക്കുമേ തെരിയാത്‌.; അതനാല്‍ താന്‍ ഇങ്ക വര ചൊന്നത്... പാരുങ്ക സാര്‍ ..."

- അവളുടെ ശബ്ദത്തിനു പരിഹാസത്തിന്റെ വീതുളി മൂര്‍ച്ച....! എരിയുന്ന കണ്ണുകളെ നോക്കാന്‍ ത്രാണിയില്ലാതെ ഞാന്‍ തല താഴ്ത്തി. മഞ്ഞള്‍ച്ചെടികളെ വകഞ്ഞുകൊണ്ട് വസ്ത്രമുലയുന്ന ശബ്ദം അകന്നകന്നു പോയി. നേര്‍ത്ത കാറ്റില്‍ കുളിര്‍ന്നപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി വിയര്‍ത്തിരിക്കുന്നു.

മുല്ലപ്പൂവിനും ജിലേബിക്കുമൊപ്പം അമിതാസക്തിയുടെ മഹാരോഗവും അവള്‍ക്കു സമ്മാനിച്ച്‌, ഓടിപോയ അവളുടെ തായ് മാമനെ ശപിച്ചു ദൂരേക്ക്‌ നീട്ടി തുപ്പി. കാറ്റുവീശി കാറോഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തെളിഞ്ഞു വന്ന നിലാവില്‍ മനസ്സിലാക്കി, ഞാനിരിക്കുന്നത് കീഴ്ജാതിക്കാര്‍ ശവദാഹത്തിനുപയോഗിക്കുന്ന കല്‍പീഠത്തിലെന്ന്. അവിടെയെന്നോയെരിഞ്ഞമര്‍ന്ന മൃതദ്ദേഹത്തിലെ പൊടിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ തലയോട്ടിയെന്നെ നോക്കി പല്ലിളിച്ചു കാട്ടി വിളിച്ചു... "ഏയ് "